دوشنبه ۱۱ مرداد ۹۵
نوشتن یک ذهن آرام میخواهد
نه ذهن من
نوشته هایم سودی ندارند
برای هیچ کس
فقط این مغز پرحرفم خودش را خالی میکند
در این جهانِ پر از تنهایی کسی را ندارم
کسی که سخن بگویم با او
کسی که نه تایید کند نه منکر سخنانم شود
و فقط گوش کند
اما
خدا
فکر میکنم او مخاطب خوبی میتواند باشد
نه در نماز
نه
آنجا نمیفهمم چه میگویم، حواسم نیست
کسی که گوش کند سخنانم را
هم ستایش هایم را
هم غر زدن هایم را
نقد نکند
مرا دوست داشته باشد
مرا عاشق خود کند
من وبلاگ را ترجیح داده ام
تا کمی فکر کنم
و وقتی با خودم یا خدایم سخن میگویم
کلماتم را آرام تر بکار ببرم
و بیشتر رویشان فکر کنم
و یادم بمانند که کِی، چه گفته ام ، به که...!
